Gefrituurde mars

Vandaag was ik op de " Ex", downtown Toronto aan het meer. Het is een afkorting van exhibition. Wat het echter precies is, weet ik (nog) niet, maar het lijkt erop alsof het een grote oppervlakte is met grote hallen en het voetbalstadion van Toronto FC, waar festiviteiten worden gehouden, zoals bijvoorbeeld een kermis. Het is behoorlijk druk. Ik heb dorst en gelukkig: een van de hallen heet " Food" (ongeveer een klein voetbalveld groot misschien?). Het stikt hier van de eettentjes, een stuk of 150 schat ik. Het ziet er eigenlijk uit als een aaneenschakeling van patatkramen, maar dan verkopen ze geen Nederlandse patat, maar alle andere snacks ter wereld, zo lijkt me: Thais, Grieks, Chinees en een oneindige rij Noord-Amerikaanse fast food stores. Meer dan 90% hiervan ken ik niet. Een kleintje trekt tussen alle schreeuwerige reclame vol afschuw mijn aandacht. Wat verkopen ze hier?? Deep fried mars $4 (with cream +$1)?? Een gefrituurde mars?? Er hangt een grote foto in het zaakje en het product ziet er smerig uit. een soort aardappel op een stokje. Zo smerig, dat ik dit gewoon moet proeven. het lijkt me zo vies. Als ik aan de beurt ben, bestel ik er een. De man doopt de mars-op-een-stokje in een pan met cake-beslag en vervolgens in een pan hete olie. Hij draait het stokje voortduren rond en houdt goed in de gaten hoe het product zich ontwikkeld. De buitenkant moet knapperig worden en de chocolade binnenin zacht. Maar niet te zacht, want dan glijdt de hele "aardappel" van het stokje de frituurpan in. En dat wordt een rommeltje. Volgens de man is het enig nadeel dat het een caloriebom is, maar er is nog nooit iemand komen klagen. Ik neem mijn mars in ontvangst en loop er mee naar een tafeltje. Voor ik hem opeet, wil ik hem wel even digitaliseren. De tafels staan overigens netjes noord-zuid gerangschikt, zoals in een Beierse Bierhalle, met aan het hoofd van iedere tafel een lekker grote vuilnisbak. Gezellig. Na de foto neem ik enigszins ongerust een voorzichtige eerste hap. Na het krokante korstje proef ik inderdaad warme chocolade! Nog maar een hapje dan. Ja, het is een lekker warme saus van binnen. Het afgelikte stokje gooi ik uiteindelijk in de grote afvalbak. Ploink, ploink.

Deep fried mars, het ziet er vreselijk uit, maar blijkt onverwacht lekker.

De postbode

De post wordt hier op een andere manier rondgebracht dan in Nederland. niet dat ik precies weet hoe het in nederland gaat. Een jaar of 25 geleden heb ik een paar dagen bij de PTT gewerkt. Eerst op de afdeling grote postzakken leegschudden en -omdat ik dat goed deed- naar de afdeling post sorteren. Dat was een verdomd ingewikkeld karweitje, want je moest er wel met je gedachten bijblijven. En dat wil je eigenlijk niet. Na enkele dagen bereikte ik het hoogst haalbare: post bestellen. De eerste dag liep een ervaren kracht mee om mij de fijne kneepjes te leren kennen en, wat belangrijkers was, de route. Het schiet immers niet op om er na 50 meter sjokken achter te komen dat je toch echt in een doodlopende straat bent beland. De beste man kende alle namen van bewoners uit hun hoofd inclusief hun abonnementen ! De volgende dag mocht ik zelfstandig. Dat was zwaar. Het was ruim 30 graden en ik kwam er pas na 1,5 uur achter dat ik was vergeten de handrem van de postkar te halen. In de wijk waar wij wonen (en mogelijk in de rest van Toronto) gaat het een beetje anders. De post wordt na te zijn gesorteerddoor speciale postwagens over de wijk verspreid en in ronde, grijze containers gestopt.

De postbodes gaan daarna ieder naar hun eigen wijk, halen de brieven en pakjes uit de container en gaan bestellen. Het is niet zo dat ze de post in de tuin gooien, zoals je wel eens in films ziet (voor een hilarische variant, zie de film "Jour de fete" van Jaques Tati eens: geweldig!).
De meeste huizen hier hebben een soort voorhuisje. Ik veronderstel dat die er zijn om mensen in de winter afgeschermd te kunnen laten wachten op het openen van de echte voordeur. Ze leggen de post gewoon op een tafeltje dat daar staat. In principe kan iedereen het daarna weghalen. Maar het zal wel niet gebeuren., anders deden ze het niet.

Weeralarm!

Na het eten zitten we in de zitkamer wat te praten als het wat begint te waaien. Niet veel later wordt de lucht donker en zien we lichtflitsen. In de verte is gebulder te horen. De parasol is nog uitgeklapt en begint stevig te klapperen. Ik vraag of Sylvia de parasol even wil inklappen voordat hij wegvliegt, maar daar ziet ze toch maar vanaf. Vorige week zijn een volwassene en twee spelende kinderen van 3 en 5 jaar door een bolbliksem of iets dergelijks getroffen, terwijl het onweer nog enkele kilometers ver weg was. Iedereen in Toronto heeft het erover. Het oudste knaapje blijkt een metalen driewieler over zijn schouder te hebben gedragen en is vol geraakt. Gisteren is hij overleden. Triest. Dus we laten de parasol voor wat die is. Inmiddels is het stikdonker, regent het pijpenstelen en dondert het boven huis. Zo' n 10 bliksemflitsen per minuut. De kinderen zijn een beetje bang. Sylvia en ik ook: dit hebben we in Nederland nog nooit gezien. Als we de televisie aanzetten, blijkt in een grote rode balk onder in het scherm de waarschuwing te staan dat er een weeralarm is afgegeven. Via het speciale weerkanaal wordt ons duidelijk dat er een aantal Tornado's door Ontario trekt! Er valt 1 dode, de materiele schade is enorm: bomen zijn ontworteld, daken zijn weggevlogen, auto' s liggen op hun kop etc. De Tornado's worden geclassificeerd als een F2 op de schaal van Fujita. Dat betekent windsnelheden tussen 181 -253 km/uur De zwaarste storm in Nederland in de afgelopen eeuw haalde de 117 km/uur niet (http://nl.wikipedia.org/wiki/Storm_(wind)); al waren er wel hardere windstoten. Wij hadden in Toronto alleen te maken met een zware storm. De dichtsbijzijnde tornado was een kleine 30 km verderop. Geloof me: het was daar niet gezellig.

We zijn hier 5 weken en nu al een Tornado, dat belooft wat.

De parasol staat er nog.

NB Via het Nederlandse nieuws vernamen we dat in Nederland ophef was ontstaan over het blijkbaar onterechte weeralarm dat door het KNMI was afgegeven. In Ontario is een discussie gaande over het late tijdstip van het afgeven van het weeralarm; terecht was het wel.

NB een paar filmpjes op youtube (kopieer link):

http://www.youtube.com/watch?v=MMny1wg0fkE&feature=fvw

http://www.youtube.com/watch?v=ih8RxZMVVCs&feature=related

Naar ' Camp'

In de schoolvakanties worden hier voor de kinderen vele verschillende soorten kampen georganiseerd. Ook op de toekomstige school van Nina en Floris is dit het geval,. Niet zo maar een camp, maar een SMART-camp. De kinderen worden niet zozeer alleen beziggehouden om de ouders te kunnen laten werken, maar ze leren en er van alles volgens de folder: Sports: voetbal, basketbal e.d.), MAth (tellen, schatten en problem solving strategies?) en Recreational Training (tekenen, plakken, verven etc.). Het lijkt ons een goed plan om ze daarnaar toe te laten gaan. In de eerste plaats kunnen ze hopelijk wat spelen met leeftijdgenootjes en -mogelijk- toekomstige klasgenootjes. Ten tweede wennen ze misschien wat meer aan het Engels. Voor de zekerheid zijn we van plan ze maar een halve dag te laten gaan, maar vooral Nina wil de hele dag blijven. Dan wil Floris ook wel. Op de foto spelen ze wallmonsters, een soort overlopertje: als je getikt wordt, ben je een meetikkende wallmonster geworden. Op de grond van het speelplein zijn de provincies van Canada geschilderd. Bij een anders pelletje moeten de kinderen over de provincies rondhollen tot een begeleider eerst freeze roept en daarna de naam van een provincie. Wie op die provincie staat is af. Zo leren ze dus spelenderwijs het land kennen. Ik leer vanzelfsprekend ook voortdurend. Zo blijkt de klemtoon van de oostelijke provincie Newfoundland op new te liggen en niet op land.

Raccoon

's Avonds terwijl ik de krant zit te lezen, zie ik in mijn ooghoeken een zwarte poes over het terras lopen. Het is donker buiten en de verlichting schijnt zachtjes. Onbewust vind ik de poes toch wel erg groot... Dus ik kijk op van mijn boek en zie tot mijn verbazing een wasbeer rondsnuffelen!

Wasberen ken ik alleen vanuit de dierentuin, maar ze lopen hier in het wild rond. Oh ja, we zijn in canada. Ik heb me alleen voorbereid op zwarte beren, maar die zie je in Toronto niet. De wasberen gaan in de ochtend- en avondschemering op zoek naar eten. En omdat de vuilnismannen al ruim 30 dagen staken, is er genoeg aan etensresten te vinden. De beesten zijn erg handig met hun vingers. Daarom zijn de groene afvalbakken voorzien van speciale anti-raccoon snoeren. Dan hoef je 's ochtends niet opnieuw je afval in de bak terug te doen.

Terugblikken

De afgelopen maand ben ik te druk geweest met " getting settled" om te bloggen. Daarom vanaf nu een inhaalmaneuvre.