Sneeuw!

Op 9 december viel hier de eerste sneeuw. Eindelijk. In tientallen jaren was het niet voorgekomen dat het in november niet in Toronto had gesneeuwd.  En sneeuw betekent kinderplezier en aanrijdingen. Van het eerste zie je hierboven  twee bewijzen.
s'Ochtends hebben Floris en ik een uur lang de sneeuw van onze stoep staan wegscheppen. Tot blarens toe. Het nalaten van dit stoeponderhoud kan je in geval van een ongeval geld kosten, is mij verteld. Maar wij willen zelf ook rustig naar buiten kunnen. Het is rond de nul graden en redelijk aangenaam.
De dag erna, op 10 december is het de hele dag minus 10 met een ijzige wind die zorgt voor een gevoelstemperatuur van -19. Voor het eerst voelen we dat de winter echt is begonnen. Mutsen op en handschoenen aan. Na school blijven de kinderen maar een keertje niet op het schoolplein spelen. Sommige Canadezen zijn verbaasd te horen dat het in Nederland niet zo koud is en zekere niet elk jaar vriest en sneeuwt. Ze dachten het toch vrij zeker te weten. Of ligt Nederland misschien in Noorwegen? Ach, ik ga de Torontonians niet lastigvallen met hun tekortschietende topografische kennis, wetende dat hun stad grenst aan een meer dat half zo groot is als Nederland en ze in een land wonen dat een factor 300 zo groot is.

SLE

We zijn in Canada terechtgekomen, omdat Sylvia hier onderzoek kon gaan doen. Aan alle mensen die aan mij vragen wat ze precies voor onderzoek doet, vertel ik een eenvoudig verhaal  Ik probeer er een fronsende blik bij te trekken om mijn verhaal meer overtuiging meer te geven. De meeste toehoorders lijken het te begrijpen. Maar vaak begint het 's avonds een beetje te knagen en vraag ik Sylvia om mij nog een keer uit te leggen waar ze ook alweer precies mee bezig is.

Hans: Sylvia, zou je eens willen uitleggen hoe dat nou zit met je onderzoek?
Sylvia: Alweer?

Hans: Ja. De moeders en nanny's op het schoolplein beginnen mij steeds moeilijkere vragen te stellen.

Sylvia: Wat weet je er nog van dan?

Hans: Nou, dat het over een speciale soort reuma bij kinderen gaat, een wolvenziekte die niet veel voorkomt, maar wel een dodelijk afloop kan hebben. 

Sylvia: Het is dus geen reuma, maar SLE. Dat staat voor systemische lupus erythemathodus. Het is wel een auto-immuumziekte. Net als reuma. SLE is een wat ouderwetse naamgeving die berust op :

1. systeem: het komt in je hele lichaam voor; en niet alleen in gewrichten.
2. veel patienten hebben een rode (erythematosus) vlek op hun gelaat die lijkt op de witte vlek die je bij wolven (Lupus) ziet op hun kop. Tegenwoordig wordt die vlek vooral vlindervormig genoemd. niemand weet meer hoe een wolf eruit ziet namelijk...

Hans: Aha, dat van de wolven was dus een spijker op zijn kop!

Sylvia: SLE ontstaat, net als bij reuma, doordat afweercellen (witte bloedcellen) zich vergissen en zich tegen het eigen lichaam richten. Bij reuma zijn het voornamelijk de gewrichten; bij SLE kan het bijna elk orgaan in het lichaam zijn, vandaar de term 'systeem' in de naam. 

Hans: Erythemathodus is in het Engels best lastig uit te spreken...
Sylvia: De belangrijkste betrokken organen zijn: nieren (behoorlijk serieuze ontsteking, kan leiden tot nierfalen en dialyseren), huid, spieren en gewrichten en hersenen.
De behandeling is met zware medicijnen, desondanks lukt het vaak niet de ziekte onder controle te krijgen. je hebt ook levenslang, de ziekte gaat niet over. Op de lange termijn (na 10-20 jaar ziekte) zijn de gevolgen vooral 1. effect/schade van de nieren en 2. aderverkalking met sterk verhoogde kans op een hartinfarct.

Hans: Is bekend hoe de ziekte ontstaat?

Sylvia: Wil jij de koffie even inschenken? De reclame is afgelopen.

.......

Hans: Hoe ontstaat die ziekte nou?

Sylvia: Dat weten we niet...Wel dat erfelijke factoren een grote rol spelen.

Hans: Wil je er melk in?

Sylvia: Ja. En een koekje erbij.

Hans: Maar wat doe jij nou met SLE?
Sylvia: Ik doe onderzoek naar de rol van diverse erfelijke factoren in SLE, gericht op het specifiek ontdekken van factoren die kunnen voorspellen wat het ziektebeloop bij de individuele patient zal zijn. Als je dit bij het begin van de ziekte zou weten, dan kun je je behandeling daarop aanpassen. Een indeling in laag en hoog risico op een ernstig ziektebeloop in SLE is er nog niet. Dat probeer ik in mijn onderzoek nu te gaan doen.

Hans: Oh! Je probeert dus genetische factoren zoals polymorphismen of zogenaamde copy number variations te linken aan de ziekte-uitkomst !

Sylvia: Mag ik nog een koekje?

Remembrance Day

Vele landen kennen een officiële dag waarop de slachtoffers die in een oorlog zijn omgekomen, worden herdacht. In Nederland is dat natuurlijk 4 mei. In vele andere landen, waaronder de Verenigde Staten van Amerika, Australië, Frankrijk, België, Groot-Brittanië en Canada wordt op de 11e dag van de 11e maand  op het 11e uur twee minuten stilte gehouden*. Op dat moment in 1918 werd de wapenstilstand (armistice)  tussen Duitsland en de Geallieerden van kracht. Die wapenstilstand was al om 5 uur ondertekend, maar om alle legers de gelegenheid te geven de overeenkomst richting de soldaten in het veld te communiceren, ging hij pas 6 uur later in. Met rare gevolgen. Er zijn die laatste dag nog bijna 11.000 gewonden en doden te betreuren geweest! Dit zou zijn veroorzaakt door de wens van beide opponenten om de tegenpartij nog zoveel mogelijk schade toe te brengen voor het geval de gevechten na de wapenstilstand toch weer zouden oplaaien. Maar het maximaal afschieten van de munitie had ook als voordeel dat de zware vracht niet mee naar huis gesleept zou hoeven worden. Op internet is het bizarre verhaal te vinden van de laatste Franse soldaat die in WOI overleed, Augustin Trebuchon. Hij werd doodgeschoten een kwartier voor de wapenstilstand effectief werd tijdens gevechten bij de Maas in de Ardennen. Trebuchon was een boodschapper/liaison officier en hij was in de vrieskou op pad gestuurd met het bericht dat er om 11.30 soep zou zijn voor de Franse manschappen om het einde van de oorlog te vieren. De brief had hij nog in zijn hand toen hij viel. Maar om welke soep het ging, vertelt het verhaal niet. Tomatensoep misschien? Te rood voor een oorlogseinde, denk ik. Franse uiensoep? Gebonden kippensoep? Of heeft Trebuchon de laatste uren van zijn leven tegen zure gezichten aan zitten kijken, omdat niemand de feestelijkheid van aardappelsoep inzag? En om het nog vreemder te maken. Formeel stierf Trebuchon niet op de 11e, maar op de 10e november. De Franse legerleiding had besloten dat het aan het thuisfront niet viel te verkopen dat er op de 11e november nog doden waren gevallen. Daarom werd de overlijdensdatum van iedere dode op de laatste oorlogsdag geantedateerd.
WOI, wat weten wij daar in Nederland eigenlijk vanaf? Natuurlijk, op school wordt er aandacht besteed, maar echt doordringen doet het niet wat 1914-1918 voor andere landen heeft betekend. WOII is voor Nederland veel belangrijker. Die oorlog is niet alleen recenter, waardoor onze senioren ons directe getuigenverslagen hebben kunnen geven, maar we deden er ook  aan mee (een beetje).  Sinds een paar jaar is er dan wel een veteranendag.
Vanaf ongeveer 1 november begonnen mensen hier in Canada een rode "poppy" op het linker-revers te dragen, zo dicht mogelijk bij het hart. Een poppy is een klaproos. De klaproos is in vele, vooral Engelstalige landen het symbool voor Remembrance Day geworden. Bijna iedereen draagt er een. In onze supermarkt stond een veteraan vol met medailles ze achter een wiebelig tafeltje te verkopen. Voor 1 dollar (een loonie) per stuk konden de kinderen er ook een op school kopen. Dat hebben we natuurlijk gedaan.

De populariteit van de poppies is ontstaan n.a.v. het gedicht "In Flanders Fields" van John McCrae, waarvan de eerste regel is: "In Flanders fields the poppies grow, between the crosses, row on row.".
Ik vond het allemaal wel indrukwekkend.

* in Duitsland wordt het einde van de oorlog niet op 11 november gevierd, omdat dan -net als in Nederland-  het Carnaval begint.

Niks geen strenge winter

Terwijl wij de zomerkleding en -spullen al lang en breed weer hadden opgeborgen, moesten we die dit weekend toch weer opzoeken. Het is hier prachtig weer. Ongeveer 20 graden, geen wind en een strakblauwe lucht. Vergelijkbaar met een hele mooie lentedag in Nederland. We hebben dus lekker gewandeld en gevoetbald in een park. Het is echter wel november....Het zal de Canadese Indian Summer wel zijn. Of het broeikaseffect.

HALLOWEEN

Zaterdag 31 oktober is het Halloween geweest. In Nederland wordt dat niet echt gevierd. Hoewel... vorig jaar zijn onze kinderen met lampions onder leiding van onze overbuurvrouw, Oesterkoningin Juul, ook in het schemerdonker rondgegaan om snoep op te halen. Dat was al erg leuk en gezellig. In Canada (en in de USA natuurlijk) staat de duistere kant van Halloween voorop. In onze Canadese wijk bijvoorbeeld, zijn veel huizen voorzien van bungelende of half ingegraven skeletten, meterslange harige spinnen in nog grotere spinnenwebben, glibberige ratten, zwarte katten en dito vleermuizen. Sommige panden zijn omgetoverd tot complete spookkastelen met een eigen begraafplaats als voortuin. Op enkele grafzerken staat "Rest In Pieces" (rust in stukjes). De plastic ribbenkasten, botten en schedels liggen vervolgens her en der verspreid in de tuin.

In speciale Halloween-winkels kun je trouwens allerlei attributen kopen, zoals zakjes met een paar afgehakte handen. Maar je vind er ook rubberen hoofden met uitpuilende ogen en littekens, die -voor een extra prijsje- zijn voorzien van een sliertje bloedend strottenhoofd. En natuurlijk veel pompoenen. Wij hadden er een week of wat geleden ook een paar gekocht en ze daarna leeggelepeld, uitgesneden en bij de voordeur uitgestald. Iets te vroeg misschien, want al gauw bleek dat elke nacht een of ander knaagdier bezig was geweest om het door ons zorgvuldige uitgehakte profiel verder uit te werken. Ook de onbewerkte pompoenen kregen langzamerhand een artistiek voorkomen. Elke ochtend was onze trap oranje! Overal lagen rondgeslingerde resten vruchtvlees met de achtergelaten zaden. Overigens alleen op onze trap! Het schijnt beter te zijn om de pompoenen vooraf lichtjes in te smeren met vaseline. Dat lusten eekhoorns niet. Het voordeel was overigens wel dat het rottingsproces van de "pumpkins" een duwtje in de rug kreeg, waardoor die van ons, voorzien van wat waxinelichtjes, een grote bijdrage aan de scary kwaliteit van de avond hebben kunnen leveren.

De blubberigheid van halfvergane pompoenen is voor golfers met een hoge handicap te vergelijken met de massa die zich ontwikkelt uit een paar vergeten appels in een golftas; een groezelig prutje dat zich slechts met flink geschraap laat uitlepelen. Vrijdagavond hadden we een Halloween-feestje bij de buren thuis. Het huis was helemaal in stijl aangepast. Ik durf er alleen geen foto's van op de site te zetten, want de buurman schijnt een goede baan te hebben... Zaterdag bij het vallen van de duisternis, begon het echte werk. Wij hadden gezellig bezoek van een Nederlands stel uit de buurt met twee kinderen (laten we ze maar de familie Jansen noemen).  Uit alle hoeken en gaten kwamen kinderen met tassen en ouders opgedoken om snoepjes te verzamelen. Nina en Floris Timmrmans en Huug en Lou Jansen deden enthousiast mee met het trick-and-treaten.
Het was lekker weer en voor anderhalf uur een soort kalverstraatdrukte in de buurt. De kinderen holden van het ene huis naar het andere. Begrijpelijk, het is toch een soort luilekkerland voor ze. Ook wij hebben veel kinderen langs gehad. ca. 150 of zo. Sylvia en Helene hadden het er best druk mee tussen het drinken van de rode wijn door.  Aan het eind van de avond ben ik zelf ook nog even op de trap gaan zitten om candies uit te delen. Ik had inmiddels begrepen hoe het moest. Om half 10 kwam er tot mijn verrassing nog een wankelend kind van twee jaar voorbij, maar ze zei keurig trick-or-treat. Dus kreeg ze ook een handje snoepjes. Op een gegeven moment stonden er twee mooie meisjes van een jaar of negen op de stoep met hun geopende verzamelzakken gereed. Omdat ze niets zeiden, zakte ik voor deze verlegen kinderen wat door mijn knieën en -om ze wat op weg te helpen- zei ik: "You know what you have to say to get some candies: Trick-or.................................... " Het bleef stil. "Nou, dan ook geen snoep!", dacht ik. En ik wilde al weer opstaan toen ik opeens hun mond zag bewegen en duidelijk het woordje "treat" kon liplezen! Het was echter nog steeds stil.........!? Vlug stopte ik wat candies in hun tas en met een aai over hun bol gingen ze de trap weer af. Ik bloosde in het donker. Het valt niet mee voor doofstomme kindjes om Halloween te vieren.

Engelands (2)

Gisteren was ik met Floris de school binnengelopen, nadat Nina met haar klas al naar binnen was gegaan. Normaal gaan Floris en ik dan een beetje voetballen of zo, maar nu moesten we even op zoek naar een verloren jas. En de bak "lost and found" staat ergens beneden in een hal in het schoolgebouw. Halverwege op de trap, schalde er echter opeens een lied door luidsprekers in het hele gebouw. Verrast bleven Floris en ik stilstaan. Toen we rondkeken, bleken er nog veel meer kinderen verrast! Overal in de gang stonden kleine groepjes kinderen stil. Was dit het werk vanTi-Ta-Tovenaar? We luisterden stil en opeens galmde het luid en duidelijk door de gangen: "car kie kamijn lorians and free"1). En toen wisten we het! De schooldag wordt begonnen met het zingen van het Canadese volkslied! Daarom stonden de kinderen stil. En wij ook, per ongeluk. Via Wikipedia toch maar eens op gezocht wat de Canadezen nu precies zingen. Behalve de Engelse versie is er trouwens ook een Franse versie van het volkslied. Voor de Quebecois uiteraard.

1) zie vorige blog Engelands

O Canada!
Our home and native land!
True patriot love in all thy sons command.
With glowing hearts we see thee rise,
The True North strong and free!
From far and wide, O Canada,
We stand on guard for thee. - o canada we stant on car for thee
God keep our land glorious and free! - car kie kamijn lorians and free
O Canada, we stand on guard for thee.
O Canada, we stand on guard for thee

Engelands

Ik heb eerder geschreven over de verwarring van het leren van twee talen. Vandaag, na bijna 3 maanden Canada, was Nina me in het Nederlands een verhaal aan het vertellen tot ze stokte. Dat ging zo: "we hebben op school bepaalde numbers, eh.., numbers. ...eehh... pap, hoe heten "numbers" ook alweer in het Nederlands ?". Hmm, ze gaat het Nederlands toch niet verleren. ;

Een paar weken geleden begon Nina aan tafel een Engels liedje te zingen, dat ik pas na een paar strofen hekende, vooral aan de melodie. Ik was namelijk juist naar een ijshockey-wedstrijd geweest (de Torontonian Maple Leafs tegen de Amerikaanse Philadelphia Phillies) met Laurens, een Rotterdamse collega van Sylvia. We kregen voor de start van de wedstrijd, geheel volgens gebruik, maar liefst twee volksliederen te horen. Nina bevestigde dat ze elke dag keurig met de hele klas het Canadese volkslied zingt. Vervolgens ben ik dus ook maar met het Wilhelmus begonnen. In haar laatste email aan haar oude klas, met wie ze al een paar keer heeft gecorrespondeerd, legt ze uit waar het Canadese volkslied volgens haar over gaat. Dat ging zo: "o canada we stant on car for thee. car kie kamijn lorians and free." dat is een stukje van het vokslied van canada. bye! groeten van nina Als ze hier geen indruk meemaakt...

Schrijver!

Gisteren las ik de laatste reacties op mijn blog. Veel zijn dat er nog niet, maar het blijkt dan ook moeilijk te zijn om een reactie te geven. Ik moet nog eens uitzoeken hoe dat zit. Als je een eigen blog hebt, of een google-account, dan gaat het geloof ik wel. Er stond een leuke reactie tussen van kastelke. Die naam kwam me niet bekend voor en het fotootje dat ik erbij kon opzoeken gaf geen uitsluitsel. Waarschijnlijk een collega van Sylvia uit Rotterdam of Leuven die ik nog niet ken. 's Avonds bleek Sylvia kastelke echter ook niet te kennen!? En dat was een mooi moment. Immers, familie, (voetbal)vrienden, collega's, buren en de Tarcisiusschool in Rotterdam zullen deze blog deels lezen uit interesse in ons gezin, maar ook deels om daarmee te voorkomen dat ze bij onze terugkeer ellenlange verhalen moeten aanhoren over hoe leuk het wel niet was. " Ik heb je blog gevolgd.", volstaat dan. Maar dat geldt niet voor kastelke. In dat onmetelijke wijde web, heeft ze mijn blog gevonden en gelezen en een reactie gegeven! Wie had dat gedacht? Haar wellicht achteloze daad heeft echter verregaande consequenties: ik ben schrijver geworden. "Hans Timmermans, rijksambtenaar EN schrijver". Om schrijver te zijn moet je m.i. namelijk vrijwillig publiek hebben en wel in een minimale omvang van 1. Aan beide voorwaarden is nu voldaan. Dank kastelke!

De druk neemt wel gelijk toe. Ik moet nu aan een oeuvre gaan werken. En waarschijnlijk komen er ook signeersessies en Canadese vertalingen enzo. En je komt natuurlijk in televisiespelletjes en wat trek je dan aan (ik volg de Europese mode al een paar maanden niet meer!). En moet er niet ook een fanclub of iets dergelijks worden opgericht? En moet ik dat dan doen? En wat wordt de rol van kastelke daarin? Het wordt een gekkenhuis.

Ben wel bang dat ik volgend jaar vanwege ons verblijf in Toronto mijn eerste Boekenbal in Nederland moet laten schieten....

ps Joris, misschien kun jij mij hierover advies geven?

Stof-zorgen

Toen we net het huis in Toronto betrokken, zijn we snel naar de plaatselijke IKEA gegaan om wat nieuwe spullen aan te schaffen. Onder andere een kleine stofzuiger van een eurootje of 30. Na de gestoffeerde trap daar 1 keer mee te hebben gereinigd, bleek dit helaas een overbodige aanschaf. Ergens in de kelder, achter een eerder nog ongeopende deur, troffen we een meterslange slang aan. Daar ging een lampje branden. Het kon geen toeval zijn dat de gaten in de muur die we op elke verdieping hadden aangetroffen een vergelijkbare diameter hadden als de stofzuigerslang. En jawel, hoor, slang erin en gelijk een stevig zuiggeluid (ook op alle verdiepingen). En het zuigt heerlijk zo'n centraal systeem. Je wordt gewoon een ander mens. En het leukste is natuurlijk om te proberen tijdens het zuigen de slang een woord te laten maken. Po en dodo zijn goed te doen, maar je telt waarschijnlijk pas echt mee in deze nieuw sport als je je achternaam kunt spellen.

Na een paar weken woordspelletjes begon mij echter een onbehaaglijk gevoel te bekruipen. Eerst kon ik het niet goed te duiden, maar op een gegeven moment, halverwege het woord stoom, wist ik het opeens: Waar blijft al dat stof???? Het lijkt me onwaarschijnlijk dat het ergens boven ons huis weer over Toronto wordt uitgestort. Misschien wordt het rechtsreeks afgevoerd naar de CAT ( Centrale Afzuiginstallatie Toronto), zodat het stof niet in een aparte stofcontainer aan de straat hoeft te worden gezet. Of anders wordt het wellicht gebruikt om spouwmuren mee op te vullen ter verdere voorbereiding op de strenge winter. Vanmiddag maar eens kijken of een moeder van een klasgenootje van Nina of Floris ook geïnteresseerd is in stof en de verwerking daarvan..

Hoe leren kinderen (en hun ouders) Engels?

Dat was de vraag die mij vanaf het begin van dit avontuur het meeste heeft beziggehouden. In Nederland hebben wij ter voorbereiding de eerste helft van dit jaar engelse boekjes (voor)gelezen, engelse woordspelletjes gedaan, zowel op de computer als op papier, Engelse liedjes gezongen e.d.. Toen we net in Canada waren, hebben we voor Nina een educatief spelletje aangeschaft voor op haar (nieuwe) Nintendo DSi. Je hoort een stem een Engels woord zeggen en je moet dat dan op het interactieve scherm schrijven. De computer corrigeert de fouten. Ziet er best geavanceerd uit. Daarnaast hebben we ze hier veel televisie laten kijken (volgens Floris en Nina zijn veel programma's ook in Nederland te zien). Ten slotte zijn ze twee weken de hele dag op zomerkamp geweest (zie eerdere blogs).

En nu zijn ze bijna twee weken op school en is het tijd om de balans op te maken. Die ziet er ongeveer zo uit.

1. Volgens onze Canadese buurvrouw spreken ze al veel beter engels dan toen we hier net aankwamen. Dat klopt.

2. Ze beginnen de Engelse uitspraak van Sylvia en mij al te corrigeren!! Dat stelletje verwaande, opgeblazen.... Volgens Nina spreek ik bijvoorbeeld het woord "hot" (heet) verkeerd uit. Dat moet volgens haar niet klinken als "hot", maar als " hoad"! En ook mijn "sure" moet meer "sjar" zijn. Overigens werken ook de Canadese kinderen uit de buurt aan mijn Engels...

3. Er ontstaan nu ook grappige misverstanden. Zo keek Floris verschrikt op toen ik zei dat ik "peper" in het eten had gedaan. Dat leek hem verschrikkelijk vies en hij trok er een zeer verbaasd gezicht bij. Nu lusten kinderen vaak geen peper, maar zo erg was het toch ook weer niet, vond ik. Maar toen zijn verbaasde blik maar bleef aanhouden, dacht ik dat er meer aan de hand moest zijn. Pas na enkele minuten realiseerde ik me dat hij het engelse woord "paper" had verstaan. Volgens mij spreek je "peper" en "paper" op dezelfde manier uit (toch zal ik dat bij Nina navragen), maar papier stop ik niet in het eten. Ter geruststelling van Floris.

Ook met Nina ontstond zo'n tweetalig misverstand, toen ik haar in het Engels vertelde dat ik even geslapen had. Ik zei: "I slept" en om haar aan een vertaling te helpen, vervolgde ik met: "dat betekent: ik sliep.". Nee, zei Nina, dat betekent: ik slaap. Toen ik weer: nee, het is verleden tijd, dus het betekent: ik sliep. Dit ging zo nog even door, tot ook dit kwartje viel. Nina had verstaan: "I slept en dat betekent I sleep"....

4. Floris en Nina spelen regelmatig met onze buurkinderen. Ook praten ze met elkaar over de schutting die de tuinen scheidt. Als Floris iets niet heeft verstaan, roept hij vol enthousiasme: " I hear you not!". Hoewel het goed door de buurjongen wordt begrepen, is het grammaticaal natuurlijk niet helemaal in orde. In sarcastisch Engels wordt hem uit de buurtuin direct meegedeeld "dat zijn oudere zus hem nog niet goed heeft geleerd dat dat geen Engels is." Floris zit er niet mee, want dat Engels ging hem even te snel.

5. Ik leer zelf ook een hoop nieuwe woorden. Een selectie.

* in de supermarkt: "dwanneseck?". Na drie keer vragen versta/begrijp ik het nog niet. Uiteindelijk blijkt de vraag of ik een zak wil om de boodschappen in te doen (Do you want a sac?). Inmiddels reageer ik heel alert op deze vraag. Dat geeft inburgeringsmoed.

* Iets soortgelijks deed zich in het begin voor in een broodjes- of koffiezaak (Tom Hortons, Starbucks). Daar vroegen ze als je iets bestelde, iets dat klonk als: " waitenhoollwiet?" . Ook hier begreep ik niets van en na drie keer vragen, zei ik maar "no". Ook dit bleek geen woord te zijn, maar een zinnetje: white or whole wheat? Of je een wit of een bruinbroodje wilt! Doe maar "hoolwiet".

* Nog zo'n veelgehoord zinnetje is: feeretego? For here or to go? (Eet u het hier op, of neemt u het mee?). Tegenwoordig kan ik dus kiezen.

* Soms ik loop zelfs vast in de eenvoudige verhaaltjes die ik aan Floris en Nina voorlees. Eerst in het Engels en dan voor het begrip van het verhaal de Nederlandse vertaling er achteraan. Maar ja, als leest dat de "chickadee hollers", terwijl de "toad" naast de "turtoise" een "riddle" verzint ga je niet in de "porch" zitten met je "batter"...

6. Ten slotte, ook hier bestaat een callcentre-terreur. Alleen nog iets geavanceerder. Rond etenstijd gaat de telefoon en een vijftal seconden hoor je niets Dan begint een "vraagapparaat" een heel verhaal af te steken. Krijg je in Nederland nog een mens aan de telefoon. Hier zijn computers de telefonische colporteurs geworden. Ik versta er weinig van, zelfs niet van welk bedrijf het telefoontje uitgaat. Ik kan er dus ook niets mee. Toch ben ik in het begin een tijdje ongerust geweest, omdat ik telkens het woordje "emergency" dacht te verstaan. Inmiddels hang ik direct op.

7. Nina krijgt ook huiswerk mee. In het begin begreep ik soms echt niet wat ze dan moest doen. Dan probeerde ik maar wat. Dat bleek dan later steevast verkeerd. Zo betekent "spelling 6 sentences" dat Nina 6 Engelse zinnen moet verzinnen met de in die week nieuw geleerde woorden. Niet dat ze 6 zinnen hardop moet spellen. Inmiddels gaat het beter. Nina kan mij nu uitleggen wat ze moet doen.

Jakkie !

We zijn hier nu twee maanden en eergisteren gebeurde het. Floris, Nina en ik liepen door onze wijk op weg naar "onze" supermarkt Loblaws. Ik had net een krant gekocht. En opeens zagen we hem! Je moet weten dat de stoepen hier 2 meter breed zijn en niet bestaan uit tegels, maar uit grote betonnen platen. De platen zijn wit-lichtgrijs van kleur. De straten zijn kaarsrecht en het zicht is goed. Eerst dachten we dat het een kleine squirrel (eekhoorn) was. Maar hij bewoog niet en het zag er ook niet uit alsof er een 4x4 8 cylinder Dodge Ram per ongeluk overheen was gereden. We liepen dus maar verder en toen ging de langwerpige vlek op de stoep meer op een ... sigaar lijken. Nu zie je hier nauwelijks mensen roken, dus dat leek me niet waarschijnlijk. We gingen wat harder lopen en toen we er nog een meter of 5 van af waren schreeuwde Floris opeens: Jakkie !!! Hij trok er een gezicht bij alsof hij in een hondendrol was gestapt. En toen zag ik het ook: het was er een! Een drol! Een hondendrol! Tranen schoten me in de ogen. Die oerhollandse geur. Ik realiseerde me opeens hoe ik Nederland was gaan missen en hoe ver wij cultureel al aan het veranderen waren. We waren gewoon al gewend geraakt aan feaces-vrije straten, pleinen en grasvelden. Gewoon zonder het te merken, want honden zijn er hier genoeg. Floris en Nina durfden niet eens meer om hem heen te lopen. Uiteindelijk heb ik hem maar vol ontzag in mijn ongelezen "Globe and Mail" geschoven en mee naar huis genomen. Daarmee voorkom ik hopelijk dat we te snel uitburgeren...

ps In Ontario moeten hondenbezitters de uitwerpselen direct opruimen. Het is mij overigens niet bekend of dat ook geldt voor toevallige voorbijgangers zonder hond.

Naar school (1)

Dinsdag 8 september is Nina voor het eerst naar school gegaan. Trots met haar nieuwe rugzak met daarin drinken (water) en een ' snack' zoals dat hier heet (geen kroket of deep fried mars, maar gewoon een geschilde appel). Het schoolplein is afgeladen met kinderen, ouders, nanny's en onderwijzers. Als er een harde bel klinkt, stormen de meeste kinderen naar de hoofdingang. Wij (Floris, Nina en ik, want Sylvia is al aan het werk) gaan ook maar dringen in de massa op zoek naar miss Cheng. Dat is haar juf. De school is ook nieuw voor miss Cheng. Ze weet niet precies de schooltijden. Ze is misschien ook wat zenuwachtig. Als een van de weinige ouders loop ik op verzoek van Nina met de klas mee naar binnen, naar de tweede verdieping. "Alles komt goed met uw dochter", zegt miss Cheng als ik haar bezorgd voor de tweede keer vertel dat we uit Nederland komen en dat Nina geen Engels spreekt. Floris en ik verlaten vervolgens het klaslokaal als de kinderen op de grond moeten gaan zitten en de les gaat beginnen. Wij gaan lekker voetballen op het schoolplein.

Het is iets over negenen.

Om 11.35 uur is de ochtend voorbij. Floris en ik staan te wachten als de klassen naar buiten komen, opnieuw onder luid gebel. De kinderen moeten wachten bovenaan een hoge stenen trap, totdat ze hun ouders in de menigte zien. Het roept bij mij herinneringen op aan popconcerten en aan koninklijke balkonscenes: de toeschouwers staan daar ook in volkomen anonimiteit hun best te doen om de acteurs te zien en hun aandacht te trekken. Gelukkig heeft Nina nog geen allures, want ze is blij ons te zien en komt naar ons toegehold. Ze deelt me gelijk mee dat ik 's middags niet meer mee naar binnen hoef. Dat is niet goed voor je positie in de klas. Tijdens de lunch thuis vertelt ze dat ze dat ze een luisteroefening hebben gedaan met drie rollen: een speaker (spreker), een listener (luisteraar) en een observer (observator). De speaker moest vertellen wat hij de avond ervoor had gedaan. De listener moest daarnaar luisteren en de observator had tot taak na te gaan of de listener wel goed zijn taak vervulde: luisteren en de speaker aankijken. Nina was ook speaker geweest. Best moeilijk in het engels. Ze had gezegd: " we sale a bike". De avond tevoren had Sylvia 2 tweedehands kinderfietsen gekocht. Dus dat klopte. En 'sale' in plaats van 'buy' is een logisch gevolg van het bord 'for sale' (te koop) dat een paar huizen verderop in een tuin staat. Ik vind het knap van haar.

Donderdag gaat Floris voor de eerste keer naar school: "Senior Kindergarten" bij Miss Patterson. Hij gaat 's middags van 12.45 tot 3.15. We hadden liever de ochtend gehad, maar die zat al vol. Ook hij gaat met water en een snack in zijn nieuwe rugzak glimmend van verwachting naar binnen. 's Avonds blijkt dat hij het erg naar zijn zin heeft gehad: er is zoveel nieuw speelgoed! Hij had in de klas niet veel gezegd, zei hij, maar wel dat ik jarig was vandaag ("my father has birthday today") !! Hij wist dat dat niet waar was, maar hij kon niets anders verzinnen om in het engels te zeggen en om je mond te houden...dat zit bij de Timmermansen niet zo in de genen...

We zijn blij dat dit goed is gegaan.

Gefrituurde mars

Vandaag was ik op de " Ex", downtown Toronto aan het meer. Het is een afkorting van exhibition. Wat het echter precies is, weet ik (nog) niet, maar het lijkt erop alsof het een grote oppervlakte is met grote hallen en het voetbalstadion van Toronto FC, waar festiviteiten worden gehouden, zoals bijvoorbeeld een kermis. Het is behoorlijk druk. Ik heb dorst en gelukkig: een van de hallen heet " Food" (ongeveer een klein voetbalveld groot misschien?). Het stikt hier van de eettentjes, een stuk of 150 schat ik. Het ziet er eigenlijk uit als een aaneenschakeling van patatkramen, maar dan verkopen ze geen Nederlandse patat, maar alle andere snacks ter wereld, zo lijkt me: Thais, Grieks, Chinees en een oneindige rij Noord-Amerikaanse fast food stores. Meer dan 90% hiervan ken ik niet. Een kleintje trekt tussen alle schreeuwerige reclame vol afschuw mijn aandacht. Wat verkopen ze hier?? Deep fried mars $4 (with cream +$1)?? Een gefrituurde mars?? Er hangt een grote foto in het zaakje en het product ziet er smerig uit. een soort aardappel op een stokje. Zo smerig, dat ik dit gewoon moet proeven. het lijkt me zo vies. Als ik aan de beurt ben, bestel ik er een. De man doopt de mars-op-een-stokje in een pan met cake-beslag en vervolgens in een pan hete olie. Hij draait het stokje voortduren rond en houdt goed in de gaten hoe het product zich ontwikkeld. De buitenkant moet knapperig worden en de chocolade binnenin zacht. Maar niet te zacht, want dan glijdt de hele "aardappel" van het stokje de frituurpan in. En dat wordt een rommeltje. Volgens de man is het enig nadeel dat het een caloriebom is, maar er is nog nooit iemand komen klagen. Ik neem mijn mars in ontvangst en loop er mee naar een tafeltje. Voor ik hem opeet, wil ik hem wel even digitaliseren. De tafels staan overigens netjes noord-zuid gerangschikt, zoals in een Beierse Bierhalle, met aan het hoofd van iedere tafel een lekker grote vuilnisbak. Gezellig. Na de foto neem ik enigszins ongerust een voorzichtige eerste hap. Na het krokante korstje proef ik inderdaad warme chocolade! Nog maar een hapje dan. Ja, het is een lekker warme saus van binnen. Het afgelikte stokje gooi ik uiteindelijk in de grote afvalbak. Ploink, ploink.

Deep fried mars, het ziet er vreselijk uit, maar blijkt onverwacht lekker.

De postbode

De post wordt hier op een andere manier rondgebracht dan in Nederland. niet dat ik precies weet hoe het in nederland gaat. Een jaar of 25 geleden heb ik een paar dagen bij de PTT gewerkt. Eerst op de afdeling grote postzakken leegschudden en -omdat ik dat goed deed- naar de afdeling post sorteren. Dat was een verdomd ingewikkeld karweitje, want je moest er wel met je gedachten bijblijven. En dat wil je eigenlijk niet. Na enkele dagen bereikte ik het hoogst haalbare: post bestellen. De eerste dag liep een ervaren kracht mee om mij de fijne kneepjes te leren kennen en, wat belangrijkers was, de route. Het schiet immers niet op om er na 50 meter sjokken achter te komen dat je toch echt in een doodlopende straat bent beland. De beste man kende alle namen van bewoners uit hun hoofd inclusief hun abonnementen ! De volgende dag mocht ik zelfstandig. Dat was zwaar. Het was ruim 30 graden en ik kwam er pas na 1,5 uur achter dat ik was vergeten de handrem van de postkar te halen. In de wijk waar wij wonen (en mogelijk in de rest van Toronto) gaat het een beetje anders. De post wordt na te zijn gesorteerddoor speciale postwagens over de wijk verspreid en in ronde, grijze containers gestopt.

De postbodes gaan daarna ieder naar hun eigen wijk, halen de brieven en pakjes uit de container en gaan bestellen. Het is niet zo dat ze de post in de tuin gooien, zoals je wel eens in films ziet (voor een hilarische variant, zie de film "Jour de fete" van Jaques Tati eens: geweldig!).
De meeste huizen hier hebben een soort voorhuisje. Ik veronderstel dat die er zijn om mensen in de winter afgeschermd te kunnen laten wachten op het openen van de echte voordeur. Ze leggen de post gewoon op een tafeltje dat daar staat. In principe kan iedereen het daarna weghalen. Maar het zal wel niet gebeuren., anders deden ze het niet.

Weeralarm!

Na het eten zitten we in de zitkamer wat te praten als het wat begint te waaien. Niet veel later wordt de lucht donker en zien we lichtflitsen. In de verte is gebulder te horen. De parasol is nog uitgeklapt en begint stevig te klapperen. Ik vraag of Sylvia de parasol even wil inklappen voordat hij wegvliegt, maar daar ziet ze toch maar vanaf. Vorige week zijn een volwassene en twee spelende kinderen van 3 en 5 jaar door een bolbliksem of iets dergelijks getroffen, terwijl het onweer nog enkele kilometers ver weg was. Iedereen in Toronto heeft het erover. Het oudste knaapje blijkt een metalen driewieler over zijn schouder te hebben gedragen en is vol geraakt. Gisteren is hij overleden. Triest. Dus we laten de parasol voor wat die is. Inmiddels is het stikdonker, regent het pijpenstelen en dondert het boven huis. Zo' n 10 bliksemflitsen per minuut. De kinderen zijn een beetje bang. Sylvia en ik ook: dit hebben we in Nederland nog nooit gezien. Als we de televisie aanzetten, blijkt in een grote rode balk onder in het scherm de waarschuwing te staan dat er een weeralarm is afgegeven. Via het speciale weerkanaal wordt ons duidelijk dat er een aantal Tornado's door Ontario trekt! Er valt 1 dode, de materiele schade is enorm: bomen zijn ontworteld, daken zijn weggevlogen, auto' s liggen op hun kop etc. De Tornado's worden geclassificeerd als een F2 op de schaal van Fujita. Dat betekent windsnelheden tussen 181 -253 km/uur De zwaarste storm in Nederland in de afgelopen eeuw haalde de 117 km/uur niet (http://nl.wikipedia.org/wiki/Storm_(wind)); al waren er wel hardere windstoten. Wij hadden in Toronto alleen te maken met een zware storm. De dichtsbijzijnde tornado was een kleine 30 km verderop. Geloof me: het was daar niet gezellig.

We zijn hier 5 weken en nu al een Tornado, dat belooft wat.

De parasol staat er nog.

NB Via het Nederlandse nieuws vernamen we dat in Nederland ophef was ontstaan over het blijkbaar onterechte weeralarm dat door het KNMI was afgegeven. In Ontario is een discussie gaande over het late tijdstip van het afgeven van het weeralarm; terecht was het wel.

NB een paar filmpjes op youtube (kopieer link):

http://www.youtube.com/watch?v=MMny1wg0fkE&feature=fvw

http://www.youtube.com/watch?v=ih8RxZMVVCs&feature=related

Naar ' Camp'

In de schoolvakanties worden hier voor de kinderen vele verschillende soorten kampen georganiseerd. Ook op de toekomstige school van Nina en Floris is dit het geval,. Niet zo maar een camp, maar een SMART-camp. De kinderen worden niet zozeer alleen beziggehouden om de ouders te kunnen laten werken, maar ze leren en er van alles volgens de folder: Sports: voetbal, basketbal e.d.), MAth (tellen, schatten en problem solving strategies?) en Recreational Training (tekenen, plakken, verven etc.). Het lijkt ons een goed plan om ze daarnaar toe te laten gaan. In de eerste plaats kunnen ze hopelijk wat spelen met leeftijdgenootjes en -mogelijk- toekomstige klasgenootjes. Ten tweede wennen ze misschien wat meer aan het Engels. Voor de zekerheid zijn we van plan ze maar een halve dag te laten gaan, maar vooral Nina wil de hele dag blijven. Dan wil Floris ook wel. Op de foto spelen ze wallmonsters, een soort overlopertje: als je getikt wordt, ben je een meetikkende wallmonster geworden. Op de grond van het speelplein zijn de provincies van Canada geschilderd. Bij een anders pelletje moeten de kinderen over de provincies rondhollen tot een begeleider eerst freeze roept en daarna de naam van een provincie. Wie op die provincie staat is af. Zo leren ze dus spelenderwijs het land kennen. Ik leer vanzelfsprekend ook voortdurend. Zo blijkt de klemtoon van de oostelijke provincie Newfoundland op new te liggen en niet op land.

Raccoon

's Avonds terwijl ik de krant zit te lezen, zie ik in mijn ooghoeken een zwarte poes over het terras lopen. Het is donker buiten en de verlichting schijnt zachtjes. Onbewust vind ik de poes toch wel erg groot... Dus ik kijk op van mijn boek en zie tot mijn verbazing een wasbeer rondsnuffelen!

Wasberen ken ik alleen vanuit de dierentuin, maar ze lopen hier in het wild rond. Oh ja, we zijn in canada. Ik heb me alleen voorbereid op zwarte beren, maar die zie je in Toronto niet. De wasberen gaan in de ochtend- en avondschemering op zoek naar eten. En omdat de vuilnismannen al ruim 30 dagen staken, is er genoeg aan etensresten te vinden. De beesten zijn erg handig met hun vingers. Daarom zijn de groene afvalbakken voorzien van speciale anti-raccoon snoeren. Dan hoef je 's ochtends niet opnieuw je afval in de bak terug te doen.

Terugblikken

De afgelopen maand ben ik te druk geweest met " getting settled" om te bloggen. Daarom vanaf nu een inhaalmaneuvre.

This is it !!! (2)

Donderdag 9 juli is er een BBQ bij ons thuis. Een mooie gelegenheid om afscheid te nemen van mijn VWA-collega' s van FP&C.  Bijna iedereen is er. James wordt aan het werk gezet en ontpopt zich als de " Master BBQ" . Hij zorgt er voor dat de buurt geen last van de VWA ondervindt (je hebt als inspectiedienst immers toch een naam hoog te houden). De twee BBQ' s worden door hem zo neergezet dat de volledige rookontwikkeling het huis intrekt, waardoor het buiten lekker fris blijft. Als de kolen goed branden worden de BBQ's professioneel verder weggezet.

Maandag 13 juli gan we 's avonds naar het musicaldebuut van Marit, het oudste nichtje van Floris en Nina. Het is een prachtige voorstelling. De kinderen blijven slapen en gaan met oma Riet mee. Sylvia en ik gaan terug naar huis om verder in te pakken. Althans dat was ons aanvankelijke plan.

Dinsdagavond 14 juli  hebben we een ingelast (afscheids)etentje met Gansch Gevuldt. Heerlijk buiten  gegeten bij Zotte op de straatweg. Veel gelachen en warempel weer lekker weer. Een servicegerichte zaak. Toen Robbart van Linschoten de menukaart wilde bestuderen liet hij zich ontvallen dat hij het eigenlijk niet meer zo goed lezen kon (je wordt ouder papa). De kelner kwam snel daarop opeens met een niet bestelde houten doos aanlopen die mij het meest deed denken aan een luxe sigarenkist, maar die toch eerder een theekist zou moeten zijn, omdat wij nog niet eens met eten waren begonnen! Beide opties bleken onjuist. Onder de deksel zaten keurig gerangschikt ca. 10 naar oplopende sterkte gesorteerde leesbrillen! Nu kon iedereen toch bestellen.

Overdag inpakken en woensdagmiddag nar Amsterdam om afscheid te nemen van de familie van mijn vaders kant. Mijn neef Daan heeft daar namelijk een café, Cafe Wester aan De Nieuwe Leliestraat 2, dat wij nog niet eerder hadden gezien. Het ligt prachtig schuin tegenover het Anne Frankhuis en met uitzicht op de indrukwekkende Westertoren (die hebben die amsterdammers, moet ik toegeven, mooi opgelapt). Alle Timmermansen zijn er: mijn vader, mijn tante Annemiek mijn zussen Danielle en Mariette. Ook Ineke, Siem, Geert en Julie zijn present. Opnieuw mooi weer en we moeten helaas het terras en de zon verlaten, want we gaan lekker eten in Rijswijk met Hans en Marieke. Hans heeft gereserveerd bij een nieuw restaurant- en dat hoor ik op het terras mobielmatig, dat je er met goed fatsoen niet in een korte broek binnen kan komen. Er is dus een probleem, omdat heen en weer naar Rotterdam niet meer gaat lukken. We sprinten dus de Amsterdamse Bijenkorf in naar de herenafdeling. De keurige jonge verkoper, die nonchalant een paslint over zijn schouder heeft hangen, neemt graag de tijd voor klanten om ze van een goed advies te kunnen voorzien. Tijd hebben we dus niet! Dus terwijl de verkoper speurend langs de rekken loopt, pakken sylvia en ik ook wat zomerbroeken. In het pashokje blijkt de eerste veel te klein, maar past de tweede wel, al zit hij wat strak. De verkoper vindt hem veel te strak. Ik vind alleen de pijpen 20 cm te lang! De verkoper overlegt op ons verzoek serieus met het hoofd broeken-naaien of die in staat is de broek in te korten of af te spelden. Maar dan wel binnen 5 minuten want a) de Bijenkorf gaat sluiten en b) de trein naar Rijswijk vertrekt. Dat achten de professionals echter niet mogelijk. Ze kijken enigszins beduusd als ze de verwachte vermaakopdracht niet krijgen en wij ze bedankend voor hun aandacht achterlaten en met een meegegraaid overhemd naar de kassa stormen.

THIS IS IT !! (1)

Het voelde als een afscheidstoernee, zonder dansers dan. Inmiddels is het maandag 27 juli 2009. En zitten we al enkele dagen in Toronto. Door de drukte is het er natuurlijk niet van gekomen om de blog bij te houden. Ik moet daarom de tijd gaan inhalen. Eerst met een korte terugblik.

Zaterdag 4 juli namen wij afscheid met een feestje voor familie, vrienden, ouders en buren. Het was erg gezellig en gelukkig goed weer. Onze buren, de familie Wondolleck had tegelijkertijd een feestje, dus de sfeer was goed aan de straatweg. We werden zelfs door familie toegezongen. 

De Canada-quiz van Erik -Willem Ruis-Traas deed het ook goed. Veel goede antwoorden hadden sylvia en ik trouwens niet. 

Alleen waren we vergeten de BBQ aan te zetten. Met als gevolg dat enkele kilo's heerlijke " knoflookgamba's op een stokje" hun geuren een tijdje afgaven aan de koelkast. Maar daar zullen wij niet veel last meer van hebben. 

Later vernamen we dat het ongeveer 04.00 uur geworden was. Hmm...  Toch wel laat.
De gehuurde Heineken-tap bleek ideaal, zeker als er taplustige kinderen in de buurt zijn. Floris stormde bij elke rinkelende deurbel als eerste naar voren om direct na het openen van de deur gasten direct te vragen naar een hun drankvoorkeur: "Biertje ?" 

Jonh Wanless jr. Public School

Dit zijn een paar foto's van de (openbare) school van de kinderen. Ik ben er zelf nog niet geweest, maar wat me zelf aan de foto's opvalt is dat het schoolterrein enorm is. Met speeltuin en honkbalveld! Blijkbaar is ruimte in Canada geen probleem (grapje). De school zelf ziet er ook groot uit. Van buiten majestueus, van binnen net zoals in Rotterdam, maar dan wat ruimer en grijzer. De kinderen lijken me even groot.

De Snoep-douche

Floris vierde afgelopen zaterdag zijn (verlate) kinderfeestje. Het hoogtepunt volgens hemzelf (en ook volgens zijn zus), was de" snoepdouche" van spekkies, marshmallows en trekdrop.
Floris mocht zich natuurlijk als eerste "wassen".

Foto van ons nieuwe huis

Dit is hem dan:

125 Old Orchard Grove

M5M 2E1 Toronto

Canada

Een huis en een school

Vorige week is Sylvia 4 dagen in Toronto op pad geweest om een school te zoeken voor onze kinderen Nina (bijna 7) en Floris (net 5). En behalve een school, ging het natuurlijk ook om een huis om in te wonen. Beide missies zijn gelukt. Ons nieuwe adres wordt "125 old orchard grove". Grove staat voor : "een groepje bomen". En dat klopt, die zijn er. Het huis heeft drie verdiepingen. Op de boventse verdipeing zijn 3 slaapkamers. Op de middelste verdieping, eigenlijk de begane grond, drie kamers ensuite: een zitkamer, een eetkamer en een tuinkamer.
En ten slotte een basement en aan de achterkant een tuintje. Ik zal proberen wat foto's te uploaden.
De school heet "John Wanless jr. Public School", maar daar weet ik verder nog niet veel van.

Het is in Canada overigens (vaak) zo dat de lokale school alleen kinderen uit de eigen wijk toelaat. Dat wordt op huisnummer gecheckt. Goede scholen trekken daardoor bewoners van buiten de betreffende wijk aan. En deze ouders hebben een huis in de wijk nodig om hun kind naar de gewenste school te kunnen sturen. Dit stuwt de vraag naar de huizen in die wijk op. Goede scholen leiden zo tot dure huizen. Ik weet niet of de huizen- en kredietcrisis dit fenomeen hebben veranderd. Misschien later daarover nog een keer.

Sylvia was overigens niet alleen naar Toronto gevlogen. Ook haar cardio-collega uit het Sophia-kinderziekenhuis in Rotterdam Laurens Koopman gaat binnenkort met zijn gezin, naar Toronto. Zij wonen nu bij ons in de buurt. We hebben geprobeerd om in dezelfde wijk een school en een huis te vinden, maar dat is niet gelukt. Jammer.

De eerste

Waarom ga je niet bloggen? Tuurlijk, goed idee! Ik wist van bloggen niet veel, behalve dan dat iedereen het blijkbaar al schijnt te doen. Gelukkig was een vriend van mij, Hans Ekhart, onlangs met een blog begonnen en dus dacht ik: dan kan het niet moeilijk zijn.

Bovendien bstaat er een goede aanleiding. Binnenkort, over een week of 6/7, vliegen wij met het gezin naar Canada, Toronto. Dat komt natuurlijk vaker voor, want het is een graag bezocht vakantieland. Wij zijn echter van plan om daar langere tijd te verblijven, in elk geval een jaar. Ook dat komt vaker voor, maar nog niet eerder in ons leven. Dus dat is wel een avontuur. Je wordt dan immers een vreemdeling, een buitenlander. Maar als hoogopgeleide heet dat dan expat. Via de blog hoop ik een soort dagboek te kunnen bijhouden. Voor ons voor later (?) en voor jullie, onze familie, vrienden en collega´s. Om jullie te helpen met de verwerking van de gevolgen van ons vertrek. Of jullie nu willen of niet, jullie krijgen er namelijk ook een status bij: die van achterblijver.
Moge het helpen.
Zie hier dus mijn eerste afschrijfsel.