En dat is niet het gevolg van de eerste gouden Olympische medaille ooit op Canadees grondgebied van de freestylende skiër Alexandre Bilodeau. Of van het eerste Noordamerikaans ijsdansgoud ooit (Tessa Virtue en Scott Moir). En ook niet van de emotionele, bronzen plak van Joannie Rochette bij het kunstschaatsen, die plots haar moeder verloor. Het positieve gevoel wordt ook niet overschaduwd door de dood van de Georgische "luger" en de hydraulische moeilijkheden bij het ontsteken van de vlam op de dag van de openingsceremonie, het gebrek aan sneeuw in Whistler of de haperende "Zamboni's" (de dweilmachines).
Nee, de wedstrijd waar het om gaat, de sport waar het land om draait, de gouden verwachtingen van alle Canadezen, de laatste finale van deze Spelen: dat gaat over mannen ijshockey. En Canada tegen de USA. Eerder in het toernooi verloor Team Canada van de Grote Buur, maar na de verrassend grote zege in de kwartfinale tegen de Russen, de historische aartsvijand, stegen de verwachtingen tot grote hoogte. Twintig seconden voor het einde van de officiële speeltijd, scoren de Amerikanen -verdorie- de gelijkmaker: 2-2....stilte in het land..... Canada gaat toch niet het goud door de neus geboord worden... Er komt een verlenging van twintig minuten "overtime'. Wie het eerst scoort, wint. Een Golden Goal dus. Het wordt ongelooflijk spannend. Beide ploegen hebben kansen en verprutsen die. Na ongeveer 8 minuten echter valt echter het zwaard: de Canadese 22-jarige hockey-held Sidney Crosby maakt de verlossende treffer. GAME OVER! Wat een opluchting. Het land gaat uit zijn dak.
De Spelen zijn een succes.
