Hoe leren kinderen (en hun ouders) Engels?

Dat was de vraag die mij vanaf het begin van dit avontuur het meeste heeft beziggehouden. In Nederland hebben wij ter voorbereiding de eerste helft van dit jaar engelse boekjes (voor)gelezen, engelse woordspelletjes gedaan, zowel op de computer als op papier, Engelse liedjes gezongen e.d.. Toen we net in Canada waren, hebben we voor Nina een educatief spelletje aangeschaft voor op haar (nieuwe) Nintendo DSi. Je hoort een stem een Engels woord zeggen en je moet dat dan op het interactieve scherm schrijven. De computer corrigeert de fouten. Ziet er best geavanceerd uit. Daarnaast hebben we ze hier veel televisie laten kijken (volgens Floris en Nina zijn veel programma's ook in Nederland te zien). Ten slotte zijn ze twee weken de hele dag op zomerkamp geweest (zie eerdere blogs).

En nu zijn ze bijna twee weken op school en is het tijd om de balans op te maken. Die ziet er ongeveer zo uit.

1. Volgens onze Canadese buurvrouw spreken ze al veel beter engels dan toen we hier net aankwamen. Dat klopt.

2. Ze beginnen de Engelse uitspraak van Sylvia en mij al te corrigeren!! Dat stelletje verwaande, opgeblazen.... Volgens Nina spreek ik bijvoorbeeld het woord "hot" (heet) verkeerd uit. Dat moet volgens haar niet klinken als "hot", maar als " hoad"! En ook mijn "sure" moet meer "sjar" zijn. Overigens werken ook de Canadese kinderen uit de buurt aan mijn Engels...

3. Er ontstaan nu ook grappige misverstanden. Zo keek Floris verschrikt op toen ik zei dat ik "peper" in het eten had gedaan. Dat leek hem verschrikkelijk vies en hij trok er een zeer verbaasd gezicht bij. Nu lusten kinderen vaak geen peper, maar zo erg was het toch ook weer niet, vond ik. Maar toen zijn verbaasde blik maar bleef aanhouden, dacht ik dat er meer aan de hand moest zijn. Pas na enkele minuten realiseerde ik me dat hij het engelse woord "paper" had verstaan. Volgens mij spreek je "peper" en "paper" op dezelfde manier uit (toch zal ik dat bij Nina navragen), maar papier stop ik niet in het eten. Ter geruststelling van Floris.

Ook met Nina ontstond zo'n tweetalig misverstand, toen ik haar in het Engels vertelde dat ik even geslapen had. Ik zei: "I slept" en om haar aan een vertaling te helpen, vervolgde ik met: "dat betekent: ik sliep.". Nee, zei Nina, dat betekent: ik slaap. Toen ik weer: nee, het is verleden tijd, dus het betekent: ik sliep. Dit ging zo nog even door, tot ook dit kwartje viel. Nina had verstaan: "I slept en dat betekent I sleep"....

4. Floris en Nina spelen regelmatig met onze buurkinderen. Ook praten ze met elkaar over de schutting die de tuinen scheidt. Als Floris iets niet heeft verstaan, roept hij vol enthousiasme: " I hear you not!". Hoewel het goed door de buurjongen wordt begrepen, is het grammaticaal natuurlijk niet helemaal in orde. In sarcastisch Engels wordt hem uit de buurtuin direct meegedeeld "dat zijn oudere zus hem nog niet goed heeft geleerd dat dat geen Engels is." Floris zit er niet mee, want dat Engels ging hem even te snel.

5. Ik leer zelf ook een hoop nieuwe woorden. Een selectie.

* in de supermarkt: "dwanneseck?". Na drie keer vragen versta/begrijp ik het nog niet. Uiteindelijk blijkt de vraag of ik een zak wil om de boodschappen in te doen (Do you want a sac?). Inmiddels reageer ik heel alert op deze vraag. Dat geeft inburgeringsmoed.

* Iets soortgelijks deed zich in het begin voor in een broodjes- of koffiezaak (Tom Hortons, Starbucks). Daar vroegen ze als je iets bestelde, iets dat klonk als: " waitenhoollwiet?" . Ook hier begreep ik niets van en na drie keer vragen, zei ik maar "no". Ook dit bleek geen woord te zijn, maar een zinnetje: white or whole wheat? Of je een wit of een bruinbroodje wilt! Doe maar "hoolwiet".

* Nog zo'n veelgehoord zinnetje is: feeretego? For here or to go? (Eet u het hier op, of neemt u het mee?). Tegenwoordig kan ik dus kiezen.

* Soms ik loop zelfs vast in de eenvoudige verhaaltjes die ik aan Floris en Nina voorlees. Eerst in het Engels en dan voor het begrip van het verhaal de Nederlandse vertaling er achteraan. Maar ja, als leest dat de "chickadee hollers", terwijl de "toad" naast de "turtoise" een "riddle" verzint ga je niet in de "porch" zitten met je "batter"...

6. Ten slotte, ook hier bestaat een callcentre-terreur. Alleen nog iets geavanceerder. Rond etenstijd gaat de telefoon en een vijftal seconden hoor je niets Dan begint een "vraagapparaat" een heel verhaal af te steken. Krijg je in Nederland nog een mens aan de telefoon. Hier zijn computers de telefonische colporteurs geworden. Ik versta er weinig van, zelfs niet van welk bedrijf het telefoontje uitgaat. Ik kan er dus ook niets mee. Toch ben ik in het begin een tijdje ongerust geweest, omdat ik telkens het woordje "emergency" dacht te verstaan. Inmiddels hang ik direct op.

7. Nina krijgt ook huiswerk mee. In het begin begreep ik soms echt niet wat ze dan moest doen. Dan probeerde ik maar wat. Dat bleek dan later steevast verkeerd. Zo betekent "spelling 6 sentences" dat Nina 6 Engelse zinnen moet verzinnen met de in die week nieuw geleerde woorden. Niet dat ze 6 zinnen hardop moet spellen. Inmiddels gaat het beter. Nina kan mij nu uitleggen wat ze moet doen.

Jakkie !

We zijn hier nu twee maanden en eergisteren gebeurde het. Floris, Nina en ik liepen door onze wijk op weg naar "onze" supermarkt Loblaws. Ik had net een krant gekocht. En opeens zagen we hem! Je moet weten dat de stoepen hier 2 meter breed zijn en niet bestaan uit tegels, maar uit grote betonnen platen. De platen zijn wit-lichtgrijs van kleur. De straten zijn kaarsrecht en het zicht is goed. Eerst dachten we dat het een kleine squirrel (eekhoorn) was. Maar hij bewoog niet en het zag er ook niet uit alsof er een 4x4 8 cylinder Dodge Ram per ongeluk overheen was gereden. We liepen dus maar verder en toen ging de langwerpige vlek op de stoep meer op een ... sigaar lijken. Nu zie je hier nauwelijks mensen roken, dus dat leek me niet waarschijnlijk. We gingen wat harder lopen en toen we er nog een meter of 5 van af waren schreeuwde Floris opeens: Jakkie !!! Hij trok er een gezicht bij alsof hij in een hondendrol was gestapt. En toen zag ik het ook: het was er een! Een drol! Een hondendrol! Tranen schoten me in de ogen. Die oerhollandse geur. Ik realiseerde me opeens hoe ik Nederland was gaan missen en hoe ver wij cultureel al aan het veranderen waren. We waren gewoon al gewend geraakt aan feaces-vrije straten, pleinen en grasvelden. Gewoon zonder het te merken, want honden zijn er hier genoeg. Floris en Nina durfden niet eens meer om hem heen te lopen. Uiteindelijk heb ik hem maar vol ontzag in mijn ongelezen "Globe and Mail" geschoven en mee naar huis genomen. Daarmee voorkom ik hopelijk dat we te snel uitburgeren...

ps In Ontario moeten hondenbezitters de uitwerpselen direct opruimen. Het is mij overigens niet bekend of dat ook geldt voor toevallige voorbijgangers zonder hond.

Naar school (1)

Dinsdag 8 september is Nina voor het eerst naar school gegaan. Trots met haar nieuwe rugzak met daarin drinken (water) en een ' snack' zoals dat hier heet (geen kroket of deep fried mars, maar gewoon een geschilde appel). Het schoolplein is afgeladen met kinderen, ouders, nanny's en onderwijzers. Als er een harde bel klinkt, stormen de meeste kinderen naar de hoofdingang. Wij (Floris, Nina en ik, want Sylvia is al aan het werk) gaan ook maar dringen in de massa op zoek naar miss Cheng. Dat is haar juf. De school is ook nieuw voor miss Cheng. Ze weet niet precies de schooltijden. Ze is misschien ook wat zenuwachtig. Als een van de weinige ouders loop ik op verzoek van Nina met de klas mee naar binnen, naar de tweede verdieping. "Alles komt goed met uw dochter", zegt miss Cheng als ik haar bezorgd voor de tweede keer vertel dat we uit Nederland komen en dat Nina geen Engels spreekt. Floris en ik verlaten vervolgens het klaslokaal als de kinderen op de grond moeten gaan zitten en de les gaat beginnen. Wij gaan lekker voetballen op het schoolplein.

Het is iets over negenen.

Om 11.35 uur is de ochtend voorbij. Floris en ik staan te wachten als de klassen naar buiten komen, opnieuw onder luid gebel. De kinderen moeten wachten bovenaan een hoge stenen trap, totdat ze hun ouders in de menigte zien. Het roept bij mij herinneringen op aan popconcerten en aan koninklijke balkonscenes: de toeschouwers staan daar ook in volkomen anonimiteit hun best te doen om de acteurs te zien en hun aandacht te trekken. Gelukkig heeft Nina nog geen allures, want ze is blij ons te zien en komt naar ons toegehold. Ze deelt me gelijk mee dat ik 's middags niet meer mee naar binnen hoef. Dat is niet goed voor je positie in de klas. Tijdens de lunch thuis vertelt ze dat ze dat ze een luisteroefening hebben gedaan met drie rollen: een speaker (spreker), een listener (luisteraar) en een observer (observator). De speaker moest vertellen wat hij de avond ervoor had gedaan. De listener moest daarnaar luisteren en de observator had tot taak na te gaan of de listener wel goed zijn taak vervulde: luisteren en de speaker aankijken. Nina was ook speaker geweest. Best moeilijk in het engels. Ze had gezegd: " we sale a bike". De avond tevoren had Sylvia 2 tweedehands kinderfietsen gekocht. Dus dat klopte. En 'sale' in plaats van 'buy' is een logisch gevolg van het bord 'for sale' (te koop) dat een paar huizen verderop in een tuin staat. Ik vind het knap van haar.

Donderdag gaat Floris voor de eerste keer naar school: "Senior Kindergarten" bij Miss Patterson. Hij gaat 's middags van 12.45 tot 3.15. We hadden liever de ochtend gehad, maar die zat al vol. Ook hij gaat met water en een snack in zijn nieuwe rugzak glimmend van verwachting naar binnen. 's Avonds blijkt dat hij het erg naar zijn zin heeft gehad: er is zoveel nieuw speelgoed! Hij had in de klas niet veel gezegd, zei hij, maar wel dat ik jarig was vandaag ("my father has birthday today") !! Hij wist dat dat niet waar was, maar hij kon niets anders verzinnen om in het engels te zeggen en om je mond te houden...dat zit bij de Timmermansen niet zo in de genen...

We zijn blij dat dit goed is gegaan.